6 oktober 2013
Tony Joe White is van beroep: legende. Net als Eric Clapton met wie hij meermaals samenwerkte, of Elvis Presley, Tina Turner, Tom Jones, Joe Cocker, Gladys Knight, Brook Benton en Dusty Springfield aan wie hij liedjes uitleende. Schepper van een onmiskenbare stijl: een bluesy rockklank met behoorlijk wat soul. Zijn gitaarspel klinkt vinnig, stuwend en zompig tegelijk. Een musician’s musician, te vergelijken met zijn van de zomer overleden generatiegenoot J.J.Cale.
Er wordt behoorlijk gebunkerd in zijn nummers: home made ice cream, chicken bones on the floor, gravy, a sip of whisky en, last but not least, polk salad. Muziek om je vingers bij af te likken. Ook mag hij zich graag verlekkeren aan vrouwelijk schoon, getuige zijn bezongen voorliefde voor garter belts, tight jeans en silk stockings. Zijn hele werk is één grote ode aan de vleselijke genoegens. Tony Joe White, een man van de zintuigen. Inmiddels zeventig, maar beslist niet low on calories, deze swamp fox uit Louisiana.
Vorige week zaterdag speelde hij in de plaats met waarschijnlijk de hoogste frituurdichtheid van Europa: het Waalse Verviers, op een klein half uur rijden van Maastricht. Een ware honky tonk, die Spirit of 66. Voor de blues een uitgelezen plek: desolaat, naargeestig en toch genoeg opflakkerende euforie om het gewicht van het leven te trotseren. Een far cry van de deep south, maar wel een bar die de authentieke geest van Amerikaanse vergane glorie ademt en waar muziek en bier de mens tijdelijk uittillen boven het grijze aardse bestaan. Bevrijding in Verviers. De Helaasheid der Dingen met Tony Joe White als redding.
Hij komt op met zonnebril, Stetson en Fender Stratocaster, enkel vergezeld van een drummer, de effectieve Nashville cat Bryan Owings. Hier moeten we het kennelijk mee doen. Op een degelijke caféstoel zit Tony Joe White alsof hij aan de oever van een rivier vist met een behaaglijk kampvuur in zijn rug. Hij prevelt en hij kauwt. Zijn typische gitaarspel klinkt gloedvol, vurig. Een glimlach kan hij na een scheurende solo soms amper onderdrukken. Hij mijdt oogcontact.
Tony Joe White is aardig en cool. Maar ook door en door geroutineerd. Hij laat niets aan het toeval over. Steamy Windows, begin jaren negentig een wereldhit in de versie van Tina Turner, kent een stuwende rockende uitvoering. En ook Polk Salad Annie klinkt niet sleets na vijfenveertig jaar. De nummers van zijn onlangs verschenen album Hoodoo nemen we graag op de koop toe, weggezakt in de drassige moerasblues uit de swamps van Louisana. “You made all the miles worthwile”, lispelt de ouwe vos na een goed uur. En weg is hij.
