The Great Escape is het internationale showcasefestival in Brighton met een line-up van zo’n 500 emerging acts, conferenties en workshops rond de muziekindustrie. Heavenredacteur is er voor de eerste keer.
Brighton is naar verluidt de ‘hippest and happiest’ van alle steden in het Verenigd Koninkrijk. Er is een levendige LHBTQ+-scene en de stad lijkt rijk bedeeld als het gaat om kunst en cultuur. Open minded, maar soms nog gevangen in het Britse keurslijf met zijn schier onbuigzame klassenverschillen en frustraties over de zelfverkozen Alleingang door Brexit.
Tot zover de wikipedia-wijsheden en bevindingen na een dag en een nacht muziek in clubs, oude fabrieken en pubs. The Great Escape is vooral een uithangbord voor de open geest en dan loop je onherroepelijk toch tegen een onvermurwbare kleerkast van een uitsmijter aan die je niet binnenlaat omdat je buiten je armbandje de badge niet hebt meegenomen. Rules are rules. Maar de ene bouncer is gelukkig de andere niet, waardoor je het geluk hebt via tussen de delegates toch binnen te komen in deze magistrale ontsnappingsact genaamd The Great Escape.
Het is onmogelijk om het hele programma te behappen. Je loopt kriskras door de stad om bandjes te zien spelen die in dertig minuten alles geven wat ze in huis hebben. De bands spelen voor wat ze waard zijn, want een optreden op TGE luidt niet zelden een internationale doorbraak in.
In een oude fabriek waar vanaf de negentiende eeuw de paarden werden verzorgd die de tram door de stad trokken, spelen op donderdag louter Canadese bands onder wie de fraaie Haley Blais en bedwelmende Bibi Club.
Door de stad dwalend kom ik terecht op de Pier waar de Zweedse Hannes met de uitstraling van een ijsbeer optreedt met z’n melancholiek liedmateriaal en fraaie beklijvende melodieën. In de chique Paganini Ballroom van The Old Ship Hotel, iets verderop, klinken de vier ‘black dudes’ van Whitelands uit Londen met snoeiharde shoegaze.
Buiten een paar stevige schoenen zijn oordopjes geen overdreven luxe. Soms wordt er, zoals in het geval van de band Haunt the Woods uit Cornwall, zo oorverdovend hard gespeeld dat het zelfs met earplugs een beproeving is om de set te volgen.
Proberen boven het maaiveld uit te komen, opvallen dus, is part of the deal tijdens TGE. Dus ook de internationale extravaganza neemt het ervan. Saint Harison uit Southampton weet met zijn zuurstokkleurige winterjas als een Michelinmannetje met een stem als een nachtegaal indruk te maken op het overwegend uit vrouwen bestaande publiek. Zwijmelmuziek, maar wel met inhoud, zoals op zijn gelijknamige album Lost A Friend.
Apart om de stad als podium te hebben en overal een hapje uit het overvolle programma te kunnen nemen. De kans op oververzadiging ligt op de loer. Maar omdat je nergens lang blijft plakken en er steeds weer ergens een band speelt die je niet mag missen, blijf je voortdurend in beweging.
Door de vluchtigheid die is ingebakken in de opzet van het festival, vergeet je meer dan je onthoudt. Alleen het wezenlijke beklijft, althans dat beeld je je in na een volle dag en avond met ‘pints, chips and music’.
The Great Escape betekent voortdurend ontsnappen aan de plek waar je je bevindt, waardoor elke band een nieuwe belofte wordt en waardoor elke venue die je aandoet voelt als een tijdelijke en zeer luide vrijhaven die je uittilt boven knellende keurslijven of Brexitspijt.
Dit artikel is gepubliceerd op Heaven magazine.
