The Great Escape is het internationale showcasefestival in Brighton met een line-up van zo’n 500 emerging acts, conferenties en workshops rond de muziekindustrie. Heavenredacteur is er voor de eerste keer. Dit is het derde deel van ‘zijn dagboek’.
De Amerikaanse ‘hofdichter van het uitschot’ Charles Bukowski vergeleek in zijn gedicht The Great Escape het wegkomen uit een benarde werksituatie als krabben die proberen uit een emmer te klimmen maar steeds weer terug worden getrokken. Uiteindelijk lukte het Bukowski om het geestloze postkantoor te ontvluchten waar hij meer dan elf jaar werkte.
Of dit gedicht de inspiratie vormde voor het driedaagse festival in Brighton weet ik niet, maar feit is wel dat je je realiseert dat veel bands uit de line-up van mening zijn dat de emmer vol is, dat het tijd wordt voor een andere tijd.
Generation Z doet dat met nadruk op inclusie, diversiteit en gelijkwaardigheid. Er klinken dan ook legio boze bands in Brighton. Boos op de wereld en dan vooral op de generaties voor hen die verantwoordelijk zijn voor de huidige milieucatastrofe en ziedend op iedereen voor wie de genderdiversiteit nog niet is ingedaald.
Natuurlijk staan er singer-songwriters op het affiche en ook lieve zuchtmeisjes, zoals de Canadese Cate, die in de Alphabet haar nieuwe single Get Better met overslaande stem uitdraagt. Het gaat steeds beter. Maar met wie of met wat of waarom? Geen idee. Maar wat weer eens blijkt is dat gelukzaligheid en particulier gezemel over schoonheid of andere bakvis-wederwaardigheden niet leiden tot uitzinnigheid bij het publiek.
Nee, dan naar de bomvolle Chalk, waar de Lambrini girls – getipt door Iggy Pop – met hun slut vibes de tent in vuur en vlam zetten. Dit is geen muziek, maar een dadaïstische happening waarbij punk en maatschappelijk commentaar over de kolkende zaal worden uitgestort. In weinig meer dan een onderbroek en bh duikt Phoebe Lunny in het publiek. Ze wordt gedragen, klimt op balustrades en hangt al fucks uitslaand aan de wankele lichtinstallatie. Toxische masculiniteit moet het ontgelden. En dan barst het trio uit in Help Me I’m Gay van hun net verschenen ep You’re Welcome.
Het laatste woord is voor Pale Blue Eyes uit Devon, die hun uitgesponnen naar de jaren tachtig teruggrijpende elektropop op de Pier ten gehore brengen bij Horatios. Lekkere niets-aan-de-hand-muziek op oorverdovend geluidsniveau. Bijna een verademing na een paar dagen muzikaal geweld en luidruchtig gelamenteer over God en de wereld. In tijden van schijnbare overvloed zijn er overduidelijk meer dan genoeg redenen om de woede op te laten botvieren.
TGE viert een soort creatieve destructie, het geeft ruim baan aan bands die af willen van het oude systeem, die schreeuwend naar een nieuwe tijd toe willen en die net als Bukowski uit die emmer met krabben willen klimmen om aan iets nieuws, iets moois en iets duurzaams te beginnen.
Dit artikel is gepubliceerd op Heaven magazine.
