Chris Robinson liet zich vorige week in een kort interview met NRC Handelsblad niet onbetuigd in het benoemen van zijn gedrevenheid. Zijn muziek is bedoeld om de geest te verruimen en zodoende poëtisch tegenwicht te bieden aan de chaos in de wereld. Tot in de opnamestudio toe heeft de gewezen aanvoerder van The Black Crowes zich tot heilig doel gesteld met zijn Brotherhood de verre uithoeken van het rockuniversum te verkennen. Toe maar!
Deze vrijdag in een goed gevulde Muziekgieterij in Maastricht moet de geestverruiming echter van de tap komen en blijkt het muzikale universum nogal begrensd. The Chis Robinson Brotherhood speelt geroutineerd goed, maar van interactie valt weinig te merken, zelfs al beleven singer-songwriter in ruste Neal Casal, voorheen als sologitarist actief in The Cardinals van Ryan Adams, en Robinson zelf zichtbaar plezier aan het spelen. Onwillekeurig dringt zich de vraag op hoe iemand met zo betrekkelijk weinig charisma zich al gedurende een kwart eeuw op de grote wereldpodia staande weet te houden. Of het zou moeten zijn omdat die uit duizenden herkenbare stem een genot blijft om naar te luisteren.
The Chris Robinson Brotherhood is inmiddels zo’n vijf jaar actief. Hun vierde album Anyway You Love, We Know How You Feel laat nog ettelijke maanden op zich wachten, wat de band kennelijk niet verhindert om nu alvast een uitgebreide Europese tournee te maken. Elke verwijzing naar The Black Crowes wijst de voorman resoluut van de hand. En het moet hem worden nagegeven: daar slaagt hij uitstekend in. Zijn zelfbenoemde ‘psychedelic rock ’n’ roll band from California’ grossiert in nostalgie naar een muzikaal tijdperk dat de late veertigers nooit bewust hebben meegemaakt. Met uitgesponnen gitaarsolo’s en een al te prominente rol voor de Moog synthesizer, die qua effecten de vroege jaren zeventig in herinnering roept, verloopt het concert in een weliswaar sympathieke maar ook aanslepende retrosfeer.
Als de vijf muzikanten het podium opkomen, begint Chris Robinson, ogend als een Jezus op leeftijd, eerst rustig zijn gitaar te stemmen. De andere vier baardmannen wachten stoïcijns af tot het kan beginnen. Met Let’s Go, Let’s Go, Let’s Go, een oude rhythm ’n’ blues-kraker van Hank Ballard & The Midnighters, trappen ze af, in de toegift krijgt Girl From The North Country van Bob Dylan een opmerkelijk sterke uitvoering. Paradoxaal genoeg bevinden zich tussen de zeventien nummers, verdeeld over twee sets zonder veel vaart, ook nog twee obscure covers van The Black Crowes. Wat The Chris Robinson Brotherhood in de Muziekgieterij liet horen, klonk zeker niet slecht, maar veel erger: het was eigenlijk vooral geestdodend.
