Op tv verbleekt de magie van een optreden. En al helemaal als dit een registratie betreft van een concert in het theater. Je mist de thematische spanningsboog, de dringende noodzaak en warmte van de live ervaring. Levende muziek op tv slaat dood. De theatrale effecten komen tot hun recht in het pluche en veel minder voor de buis waar je overgeleverd bent aan de cameravoering van de tv-regie. Dat werkt niet in geval van popmuziek. Pijnlijk duidelijk werd dit ook tijdens de compilatie van het concert van Rowwen Hèze vanuit het Luxor theater in Rotterdam alwaar ze een avond ‘Hemel op Aarde’ ten beste gaven, de theatertournee die nog tot en met 27 april door Nederland en Vlaanderen trekt. Reden dus om vooral de band live te bekijken. Dan bloeit, groeit en boeit de Limburgse formatie, dan overstijgen ze het moment en nemen je mee naar die andere wereld. De wereld van de verbeelding, herinnering en expressie. Op het kruisvlak van liefde en weemoed; even mistroostig als euforisch. De tv ketent die spontaniteit, zeker als er geknipt wordt in de registratie. Het is als een opera zonder recitatieven. Een avondje hits met veel nadruk op hun laatste muzikale wapenfeit. Gewoon leuk, gezellig amusement voor de grootste familie van Nederland.
Het ligt zeker niet aan de band, die speelt ook die avond in Rotterdam weer gedreven. Evenmin aan het publiek. Maar toch slaat de vonk niet over. Misschien waren mijn verwachtingen te groot en had ik naïef gehoopt mijn genoten avondje ‘Hemel op Aarde’ te herbeleven vanuit mijn luie stoel voor de tv. Dat werd een deceptie. De nummers waren door de Tros willekeurig gerangschikt en misten daardoor een centrale verhaallijn, een context. En net die context, dat narratief, is bepalend voor een geslaagde avond in het theater. Op volle toeren, dat wel, maar alles behalve rock ‘n’ roll, best swingend, doch geen uitbundigheid, gemoedelijk zonder dwingende intensiteit. Kortom alles wat de live-band wel is. Pas op het eind van de tv-avond werd het de kijker duidelijk dat het merendeel der gespeelde nummers afkomstig was van de soundtrack van de gelijknamige film.
De trefzekerheid van Poels’ composities spreekt ook tijdens de tv-show tot de verbeelding, daar konden de Tros cameramannen met hun nodeloos gezwiep boven de redelijk gevulde zaal niets meer aan verprutsen. De liedjes zijn op zichzelf staande juweeltjes. De beschrijvende kracht van de teksten neemt je mee naar een universum van liefde, hoop en argeloze schoonheid. Het trekt de contouren van een vol leven waarin de liefde en het verlangen kleur geven. De muziek van Rowwen Hèze is action painting of misschien wel het werk van een portrettist die de essentie snel en nauwgezet weet te vangen; zonder toeters en bellen.
Rowwen Hèze is meesterlijk onmodieus met als grootste zwakte wellicht hun trouw. Hondstrouwe toewijding aan liedjes die eigenlijk altijd al leken te bestaan. Trouw ook aan het collectief. Misschien af en toe zelfs beklemmend trouw, als in een huwelijk of binnen familiebanden. Deze schijnbare zwakte zou echter zomaar de grootste kracht van de groep kunnen zijn. Majestueus in bedrieglijke eenvoud. Groot in zeggingskracht en onovertroffen in geknipoogde bravoure. In Poels’ muziek krijgt de roes een stem. ‘Het is een Kwestie van Geduld tot Heel Holland Limburgs Lult’ is een Schnappsidee, maar wel een aanlokkelijke gedachte tijdens een concert. Tong in de wang, glas in de hand. Het hele jaar carnaval!
Het echte ding is de band live zien. Het kan niet schelen waar, maar op een podium met mensen in een zaal, feesttent of festivalweide gebeurt er iets. Je zou het een cumulatieve samenzwering kunnen noemen. Het publiek stuwt de band op en de muziek tilt haar gehoor boven de bestaande realiteit uit. Een avond Rowwen Hèze is een bezwering, een viering van het moment. Alles valt samen en het geheel is meer dan de som der delen. Magische eenvoud.
Op tv komt die magie niet voldoende tot haar recht. Nogmaals, de nummers zijn goed uitgevoerd en de schoonheid van de compositie of tekst houdt zich allerminst verborgen, maar het overstijgt geen realiteit. De voeten blijven op de grond. De geest kiest geen luchtruim. Dus gaat dat zien in het theater!
