Het kan verkeren. Als uitwisselingsstudent zag ik in 1987 in het voorprogramma van Bob Seger & The Silver Bullet Band in de San Diego Sport Arena de mij toen volslagen onbekende Georgia Satellites. Keep Your Hands To Yourself had een jaar eerder de Amerikaanse top tien bereikt, dus ze waren hot, sterker nog, heel wat mensen bleken zelfs speciaal voor de rockers uit Atlanta gekomen. Toch maakten ze geen blijvende indruk – of het moet de uitgebluste uitstraling van voorman Dan Baird zijn geweest. Meestentijds zat hij op een speaker te pingelen op zijn Telecaster, herinner ik mij nog. Het publiek interesseerde hem kennelijk niet. “Good riddance of bad rubbish”, zo vatte een schoolvriend het optreden kernachtig samen.
Bob Seger deed die avond in januari wat van hem werd verwacht. Met bravoure en bombast leidde de rocker uit Detroit zijn publiek langs de hoogtepunten van zijn repertoire. Wie de bootleg Live in Hartford, CT uit 1983 van tevoren had beluisterd – ik dus –, hoorde ruim drie jaar later jaren in San Diego weinig nieuws. Bij Night Moves maakte hij zelfs vrijwel dezelfde spontane grap als op de plaat. Toch gingen we allesbehalve teleurgesteld naar huis. Seger was destijds begin veertig en gold toen al als een der laatste rockmastodonten. Vorig jaar nog tourde de zilvergrijze veteraan, wiens eerste en enige Nederlandse optreden exact dertig jaar geleden plaatsvond, weer kriskras door de Verenigde Staten. Oud zijn kun je lang volhouden!
Rock And Roll Never Forgets, hield Seger ons een kwart eeuw geleden al voor. Precies dát dacht ik toen ik Dan Baird, nog net geen zestig, gisteravond aan het werk zag. Plaats van handeling was The Rock Temple in Kerkrade, gelegen in een buurt met verder nog zulke verheven locaties als een hoerenkast, een Chinese snackbar en een café met schietbanen. Het is beslist een lange weg van Zuid-Californië naar Zuid-Limburg, van een uitverkochte sporthal naar een zaaltje voor pakweg tweehonderd liefhebbers. Maar Baird gaat kennelijk niet gebukt onder zijn huidige status. Met welgeteld één hit op zak – I Love You Period uit 1991 – trekt hij jaar na jaar goedgemutst door de outskirts van grote Amerikaanse steden en langs Europese gehuchten als Pratteln, Ballymena en Enschede.
Net als The Georgia Satellites grossieren Dan Baird & Homemade Sin in stoere rootsrock met aperte invloeden van The Faces, The Rolling Stones en AC/DC. Zintuiglijke muziek, makkelijk verteerbaar. Amerikaans routineus, zij het allerminst gespeend van urgentie. Met een lullige cilinder op zijn hoofd raast Baird met zichtbaar genoegen door zijn repertoire. Aan een setlist doet hij naar eigen zeggen niet, hij speelt wat in hem opkomt, maar weigert in te gaan op een verzoeknummer. De band klinkt als een hard tikkende klok, met een hoofdrol voor gitaarbeul Warner E. Hodges, berucht geworden met Jason & The Scorchers in de tijd van The Georgia Satellites. Na afloop van het ruim twee uur durende optreden signeert Baird gewillig cd’s en maakt hij een praatje met enkele fans. Ik vraag hem of hij zich het concert in San Diego misschien nog herinnert. “It was great”, zegt hij met vraagtekens in zijn ogen.
