De hemelse overweldiging kan Jack Poels gestolen worden. Hij, de zanger en liedjessmid van Limburgs trots Rowwen Hèze, is aards. Niet mythisch, eerder poëtisch. Hij verlangt, begeert, hunkert. Het verleden zit aan hem gekluisterd. Poels breekt niet met zijn afkomst of gaat weg om elders zijn heil te zoeken. Hij bestendigt zijn herkomst en verdiept juist zijn wortels. Een kosmopoliet met heimwee. De wereld is zijn dorp. Eenvoud in een gekunstelde wereld is moeilijker dan men denkt. Jack Poels verstaat die kunst als geen ander. Met beide voeten stevig op de grond, het hoofd in de wolken en zijn hart in het dorpscafé dat leven heet. Universele Peel-poëzie.
De muziek van Rowwen Hèze is lichtvoetig en toch intens. Melancholie ligt steeds op de loer. Maar Jack Poels is nooit wanhopig, nooit in zak en as. Hoop, geloof en liefde zijn altijd binnen handbereik. En zelfs het menselijk gebrek trotseert hij gelaten. Soms is het beter iets moois te verliezen: beter verliezen dan je nooit hebt gehad. De dood bejegent hij nuchter. We gaan allemaal, met de neus omhoog, en daarmee basta! Gevoelens van afgrondelijke eenzaamheid zijn hem vreemd. Er zit altijd wel iemand aan de toog van zijn bruine dorpskroeg. De herinnering brengt troost.
Toch is het beslist niet zo dat het werk van Rowwen Hèze gespeend is van smarten, radeloosheid en weemoed. Maar Jack Poels weet zich te verzoenen met de onvermijdelijkheid van leed. Hij maakt er goede liedjes over, in de traditie van countryhelden als Hank Williams, George Jones en Merle Haggard die weliswaar allemaal huilden in hun bier, maar daar toch opwekkend over konden zingen. Verder bekent Rowwen Hèze zich schatplichtig aan de Tex-Mex van onder anderen Flaco Jimenez en Los Lobos alsook aan de Ierse-Engelse folkpunk van The Pogues. Mensen die veelvuldig op het leven toasten en de zwaarwichtigheid graag beentje lichten in aanstekelijke muziek. Polka’s om de duivel te bezweren en ballades als balsem voor de ziel.
Toegankelijk is de mens Jack Poels, net als zijn muziek. Hij is een estheet zonder pose. Zoekend met gevoel en verstand naar de essentie van een lied. Een wijsgeer zonder dogma’s. Streetwise zonder zichtbare schrammen. Diepgang met een aanstekelijke souplesse. Hij gelooft in de mens. Levensbeschouwing laat hij liever aan de dorpspastoor over. Politiek is evenmin zijn fort. Een mens voor wie een goed liedje of mooie zin belangrijker is dan maatschappijkritiek of politiek engagement. Zoals John Hiatt ooit toepasselijk zong: Only the song survives.
Jack Poels is een man van de zintuiglijkheid. Alleen wat hij ziet of zich herinnert bestaat. Zo bezien staat hij in een klassieke katholieke traditie, waarbij het theatrale effect wat vetter wordt aangezet. De grootsheid van de menselijke maat. Goedgemutst, goedlachs en doodgemoedereerd gaat hij door het leven. Nooit een dag ouder geworden dan achttien. Altijd nieuwsgierig gebleven. Hongerig naar het leven en dorstend naar nieuwe liedjes. De betovering van Jack Poels heeft geen hemel nodig. Die vindt hij hier op aarde in overvloed.
Woensdagavond 5 maart staat Nederland 3 in het teken van Rowwen Hèze. De avond start om 20.25 uur met een documentaire, waarin vrienden, kennissen en familieleden verhalen over de groep waar Limburg trots op is. Een uur later volgt een registratie van de lopende theatershow ‘’n Hemel Op Aarde’, die nog doorloopt tot en met de derde week van april. Zie de speellijst.
