Heimwee naar die goeie ouwe tijd is van alle tijden. Er kleeft iets kitscherigs aan weemoed naar vroeger. Toch is dat vreemd, want de alom bejubelde Renaissance was net de meest nostalgische periode aller tijden en het zou toch getuigen van kwalijke kortzichtigheid om te beweren dat iemand als Leonardo Da Vinci nostalgische kitsch produceerde. Dichter bij huis en van een recenter datum is de hang naar de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. Nostalgie is springlevend in Nederland, getuige onder meer de tv-serie over Ramses Shaffy en de speelfilm Hemel Op Aarde van Pieter Kuijpers. Rowwen Hèze maakte de soundtrack van die Limburgstalige rolprent, die weer de inspiratie vormde voor hun nieuwe album en theatervoorstelling.
Het Wijngrachttheater in Kerkrade is twee avonden op rij uitverkocht voor Rowwen Hèze. Anders dan in feesttent, festival of club nemen de Limburgers uit America de tijd om de liedjes goed te laten uitklinken. Het geluid is uitmuntend, waardoor niet alleen de dichterlijke reikwijdte van zanger Jack Poels volledig wordt benut, maar ook de speelkwaliteit naar voren treedt. Het gekozen repertoire, met de nadruk op ballades, nodigt uit tot luisteren, voelen en ervaren. Poels omkleedt de liedjes met humoristische verhalen over de meisjes, de muziek en de hunkering van zijn jongensjaren. ’n Hemel Op Aarde laat zich vergelijken met een geslaagd feest waarbij je een paar oude koeien uit de sloot haalt, mijmert over de toekomst en ook nog eens de dansvloer opgaat. De volgende ochtend word je wakker als een anders mens. Vrij van een kater en vervuld van levenslustige weemoed en opgewekt stemmende poëzie van grote gevoelens, verlangens en gedachten.
’n Hemel Op Aarde is een visueel en auditief fotoboek. De muzikanten zetten letterlijk een krassende elpee uit hun verleden op, terwijl op de achtergrond foto’s te zien zijn evenals fragmenten uit de film. Wat opvalt lijkt haast een open deur, namelijk dat de liedjes zo verdomd goed zijn. Argeloos goed. De teksten bevinden zich op het grensgebied van gedacht en gedicht. De poëzie roept nooit om aandacht en is net daarom zo aanwezig. De stad is ver weg in het werk van Jack Poels. Het zijn dorpsverlangens die worden bezongen. Universeel van aard, maar qua maatvoering klein gehouden. Zijn biotoop is de stamkroeg, een plek waar je oud wordt. Door de eenzame trompet van Jack Haegens klinkt zo af en toe de dorpsharmonie door in de muziek.
’n Hemel Op Aarde is een ode aan geloof, vriendschap en liefde. Er is humor, bezinning, energie en urgentie. De sequentie is bijzonder. Er wordt gas teruggenomen op momenten dat je zou verwachten dat het feest niet meer te stoppen valt. Maar er is ook een terugblik op vroeger die af en toe heerlijk weemoedig stemt. Jack Poels schrijft zijn teksten zonder dat je het zweet van zijn noeste arbeid ruikt, een kwaliteit die je niet vaak tegenkomt. En de muziek raakt je, terwijl je er geen erg in hebt. Niet de nostalgische gevoelens zijn bepalend, maar een diep romantisch gevoel dat het beste nog komt.
