Sommige recensies zorgen ervoor dat ik liever niet naar een show ga. Niet dat ze slecht geschreven zijn of negatief, maar omdat ze bol staan van de superlatieven. Amanda Kuyper van de NRC heeft een patent op muzikale emotaal die grossiert in termen ‘weergaloos’ en ‘snaarrakende hoogtepunten’. Door schade en schande wijs geworden dacht ik er dan ook goed aan te doen het optreden van Lady Blackbird uit Los Angeles in de Muziekgieterij te laten schieten.
Kuyper beschreef het concert in Nijmegen –daags voor ze in Maastricht speelde- als van ‘een wonder van bezieling’. Dan ben ik gewaarschuwd. Ook het debuutalbum Black Acid Soul van de Amerikaanse formatie waarin de flamboyante Marley Munroe als zangeres centraal staat leidde me niet in verzoeking. Het album is goed, daar ligt het niet aan, maar ik miste niettemin het vuur, de soul van uptempo die me in de regel laat verlangen naar de live-uitvoering. Het album was ‘af’ en ik kon me daarom niet voorstellen dat er live nog iets aan viel toe te voegen. Mooie luistermuziek voor thuis. Jazzy met een zweem Billie Holiday, Gladys Knight, Chaka Khan, Etta James en Nina Simone.
Omdat een vriend nieuwsgierig was en ik, als het om muziek gaat gemakkelijk ben over te halen, ging ik toch. Amanda Kuyper had gelijk, laat ik dat volmondig toegeven. Dit optreden was van uitzonderlijke klasse. Er klonk een stem die je maar eens in de zoveel tijd tegenkomt en die je meteen bij de keel grijpt en meeneemt. Doorleefd, gepijnigd en ook jubelend. Met het volume van een misthoorn die ook fluisterend als een sfeervolle warme zeebries kan klinken. Onwillekeurig riep haar timbre Amy Winehouse in herinnering, ook zo’n overweldiging. Bij nader inzien mag ik Kuyper de hand schudden als het gaat om superlatieven. Lady Blackbird kan niet langer klein blijven, die zal het hogere luchtruim kiezen.
Geflankeerd door een uitgelezen band waarin onder anderen haar producer Chris Seefried op gitaar en Deron Johnson (Miles Davis, Paula Abdul, Boz Scaggs) achter de toetsen indruk maken staat een gesticulerende gestalte die aandacht trekt. Met haar opgestoken witte coiffure, strakke jurk, tattoeages en hoge hakken heeft ze iets weg van een dragqueen met een kozakkenmuts. Een blikvanger van het zuiverste water. En dan heeft ze nog niet gezongen. Want als ze dat doet trekt ze de vrijwel uitverkochte kleine zaal mee naar een andere dimensie.
De instrumentatie wordt klein gehouden waardoor Munroe’s stem kan uitwaaieren. De muziek bevindt zich op het grensvlak van jazz en soul met een vleugje rock en rhythm-and-blues. Met prijsnummers als Five Feet Tall en Fix It weet de zangeres met rustige voorbij kabbelende melodieën de zaal bij de les te houden. En dan zijn er nog die vlijmscherpe teksten van Munroe, die ze om de muziek drapeert en die de composities uittilt boven het gevaarloze gekabbel. Er klinkt iets van onheil, van wellust en zelfkant in door:
Torch my heart, burn my soul
Box of cinders, five feet tall It was good
Fucked me straight to my head
I love you dead or alive
From the balcony
Three story fall
And I still feel five feet tall
Met haar bezwerend zwoele versie van White Rabbit van Jefferson Airplane brengt ze de rock en de psychedelica binnen handbereik. Datzelfde geldt voor haar hartverscheurende uitvoering van de Screamin’ Jay Hawkins klassieker en door Nina Simone en Creedence Clearwater Revival bekend geworden versie I Put A Spell On You. Betoverend mooi en het geeft de avond vaart.
Veel aan Lady Blackbird is ongrijpbaar. De zangeres flirt met het publiek en speelt met haar seksualiteit. Naar verluidt is ze een ‘proud member’ van de LHBTI- gemeenschap. Soms lijkt ze op een cross dresser die vrouwelijkheid parodieert in haar wijze waarop ze sensueel en uitdagend de zaal bespeelt. Ze zet het publiek op het verkeerde been, mij althans. Ook haar biografie is redelijk omgeven met een mysterieus zweem. Ze komt uit New Mexico, woonde en werkte lang in Nashville en New York (ze zong voor een ‘christian label’) en streek vervolgens neer in Los Angeles waar ze in de befaamde Sunset Sound studio’s het debuutalbum opnam. Door de pandemie komt ze er nu mee naar buiten.
Er klinkt vreugde maar ook verborgen hartenpijn door in de muziek. Er zit een donkere kant verborgen en precies die dualiteit maakt Lady Blackbird tot een spannende band die je niet wilt missen. Ik ben na het optreden nog steeds niet terug van deze muzikale expeditie. In de gaten houden, zou ik zeggen. Zorg ervoor dat deze vogel niet gevlogen is als ze de volgende keer in de buurt is. Amanda Kuyper heeft gelijk: een wonder van bezieling.
Dit artikel is verschenen op Heaven Magazine
