Kruipen en sluipen door Marres

Je moet een drempel over. Want de titel, Táctica Sintáctica, duidt op een hermetische tentoonstelling. Eentje die bagage vergt. Geen kunst voor de bonnefooi. Hoe verkeerd kun je het hebben?

De door de Argentijnse kunstenaar Diego Bianchi en de Spaanse curator en dichter Mariano Mayer samengestelde tentoonstelling in Marres in Maastricht is een plezier voor de zintuigen en een feest voor de avontuurlijke geest. Daar kunnen de bij de presentatie gehanteerde termen als ‘syntactische nabijheid’, ‘intuïtieve niveaus’ en ‘hyperstimulus’ niets aan afdoen.

Woorden maken soms meer kapot dan je lief is. Hier hebben ze de neiging om de poëtische kracht van het voelbare terug te brengen tot iets kenbaars, iets dat je met intellect kunt vangen. Terwijl je er juist goed aan doet om er als een onbeschreven blad, zonder kennis, in te gaan.

Wie dat doet wordt beloond met kunst die je al lopend, liggend, hurkend en voelend kunt ontdekken. Verwondering ligt op de loer. Soms letterlijk, wanneer je een olijf vindt of ergens op de trap een mandarijntje aantreft in staat van ontbinding. Slecht gepoetst, of schuilt er een betekenis achter? Ook humor, toch vaak een ondergeschoven kind in de museale wereld, speelt een wezenlijke rol. Neem de Portable Ass (uit de serie Portable Bodies) van Bianchi waarmee je kunt rondlopen. Of de sculptuur Untitled Leg, waar je je been op kunt leggen als je bezig bent met het parcours.

Het curatorenduo heeft Marres getransformeerd tot een omgeving waar je letterlijk moet kruipen, sluipen, lopen en voelen om de kunst tot je te nemen; je merkt dat je loslaat wanneer je vanuit een verhoging in de ruimte andere perspectieven geboden krijgt. Je komt op plekken waar je nooit eerder was en je vindt kunst tussen kieren, gaten en achter schotten.

Het letterlijk vinden van die kunst in een afwijkende context brengt een zekere gelukzaligheid teweeg. Als je je dan ook nog realiseert dat er werk tussen zit van bekende kunstenaars als Günther Förg, David Hockney, Jimmie Durham, Martin Parr, Dan Flavin en Erwin Wurm, dan voelt het af te leggen parcours als een beloning. Niet de bestemming maar de reis, weet u nog? Daar gaat het om.