Eerlijk gezegd is de loopbaan van Jackson Browne een beetje aan mij voorbijgegaan. Ik was te jong toen hij, begin jaren zeventig, relevant was. Later kwam ik hem enkel vluchtig tegen, als een naam die viel als het over vroeger ging. Natuurlijk had ik bij wijze van inhaalslag alsnog zijn meesterwerken Late For The Sky en Running On Empty aangeschaft. Grijsgedraaid heb ik ze nooit. Toch is Jackson Browne nooit uit mijn leven verdwenen. En met het klimmen der jaren betrap ik me er wel eens op dat sommige nummers zich toch hebben vastgehecht aan mijn herinnering. Dus twijfel je geen seconde als je Browne tijdens een roadtrip in Los Angeles, de stad waaraan hij zo vaak refereert, kunt zien in de befaamde Greek Theatre. Als iemand de Zuid-Californische sound uit de jaren zeventig vertegenwoordigt, dan hij wel.
De deuren van dit aan het Griffith Park gelegen amfitheater gingen om zeven uur open. Net als op de luchthaven van Los Angeles moet je door een hele veiligheidscontrole heen. En ook eenmaal binnen lijk je je te bevinden in een politiestaat met hordes politiemensen en apart ingehuurd veiligheidspersoneel. Even aan het gangpad staan wordt streng afgestraft. Wie bier haalt moet zijn identificatie tonen. Big Brother kijkt na de schietpartij in Las Vegas, waarbij in oktober 2017 58 doden vielen bij een country-festival, nog beter mee. Begrijpelijk, maar ook storend. Zeker als je naar Browne gaat luisteren die het al jaren zo goed voor heeft met de menshei en de wereld. Lang niet alle fans van het aan bijna zesduizend bezoekers plaats biedende theater waren binnen toen Browne al om kwart voor acht opkwam. Vroeg beginnen, vroeg naar huis.
De jeugdige glans die hij lang heeft weten vast te houden is goeddeels verdwenen. Hier staat een man op leeftijd die het over vroeger gaat hebben, dat is al snel duidelijk. Hij oogt breekbaar. Zijn stem heeft met name bij de ballades wel enigszins aan zeggingskracht ingeboet, maar echt dramatisch is dat niet. Over de show kan ik kort zijn. De nummers die ertoe doen, zitten erbij. Ze worden stuk voor stuk voorzien van een inleiding over de goede oude tijd. Veel name dropping. Linda Ronstadt, Waren Zevon, de Eagles, ze komen allemaal langs. Zijn lofzang op LA, zijn bewondering voor het theater waar hij staat en de plekken uit zijn jeugd trekken als in een processie voorbij. Het levert een aardige avond op met liedjes over hemzelf en zijn zorgen over de wereld. Maar echt raken doet hij me niet. Daarvoor klinken zijn nummers toch te gedateerd. Het is – in de woorden van Geert Henderickx – ‘bekentenispopmuziek’ die vooral in de jaren zeventig zijn hoogtijdagen kende. Browne’s muziek is sterk tijdgebonden met zijn thema’s over ontgoocheling, berusting, moedeloosheid, vergeefsheid, maar ook hoop. Die bedaagdheid is ook te zien aan het overwegend oudere publiek. Het eerste deel van de show spelen twee zwarte achtergrondzangeressen een grote rol. Met hen gaat hij in een paar gospelliedjes op zoek naar God. Hoe goed de dames ook zingen, voor mij had het niet gehoeven. Liever For A Dancer, dat later in de set ook wordt gespeeld.
Na een goed uur last hij een pauze in. Daarna schroeft hij het tempo wat meer op, maar echt vaart weet de Browne-karavaan met zijn puike vierkoppige band niet te maken. Het blijft slepen. Mooi is zijn ode aan zijn overleden vriend Warren Zevon met Lawyers, Guns And Money. Verdere positieve uitschieters zijn Redneck Friend, In The Shape Of A Heart dat hij opdraagt aan stergitarist David Lindley, en Take It Easy dat hij in 1972 schreef samen met de inmiddels ook overleden Eagle Glenn Frey. En uiteraard Running On Empty, het titelnummer van de gelijknamige album uit 1977.
Misschien ben ik iets te streng voor Jackson Browne, maar ik hoopte toch stiekem dat zijn optreden op deze feeërieke plek mijn interesse voor zijn muziek zou aanwakkeren, dat ik zijn oude werk zou (her-)ontdekken. Dat is niet gebeurd. Natuurlijk behoort hij met zijn introspectieve liedjes tot de groten. En uiteraard is zijn muzikale nalatenschap relevant. Dat ik er niet bij kom, zegt wellicht meer over mij dan over hem. In die zin heeft Jackson Browne me nog behoorlijk aan het denken gebracht. En dat is iets wat ik lang niet van elke show kan zeggen. Misschien werkt de ervaring nog in me na en gebeurt er alsnog iets. Aan de magie van The Greek Theatre heeft het in ieder geval niet gelegen.
Dit artikel is gepubliceerd op Heaven magazine.
