Wat heb ik dat Tarzan niet heeft? Verstand, dacht ik een tijdje. Toen ik mijn schoolrapport kreeg wist ik beter. Nee, de lord of the jungle was moeilijk te verslaan. Hij had Jane. Ik ging uit met Monique. Een meisje met een ‘goed karakter’. De typering gold niet bepaald als een compliment. Want een goed karakter was een excuus voor het ontbreken van juist die aspecten waar het een gezonde puber écht om ging. Maar goed, Monique zal zich mij ook wel niet slingerend aan lianen in herinnering kunnen oproepen.
Tarzan begreep de natuur, hij wás de natuur. Ik snapte niets van onze Cocker Spaniël. En hij niets van mij. Ik heb heel wat keren uit volle borst op hem geroepen als hij achter een konijn aan zittend zijn natuur aan het volgen was. Qua stem kwam ik, al zeg ik het zelf, redelijk in de buurt van onze jungleheld.
De grootste vijand van een man is de hond. Die grensverleggende wijsheid heb ik proefondervindelijk ondervonden. Als ik met mijn hond naar de kroeg ging, was hij populairder dan ik. Hij was de chick magnet, de womanizer en ladykiller. Hij was de baas, ik het baasje; of misschien nog beter: het haasje. Want sinds die hond in de relatie kwam, werd de wijsheid dat drie één te veel is elke dag bewaarheid.
Afgezien van enige karakterologische overeenkomsten tussen man en hond is zo’n viervoeter in een relatie dus al gauw het meest populaire lid. Ik ben geen relatiespecialist, verre van dat, maar als het woord hond valt, kun je als man wel inpakken. Of beter gezegd, je kunt een paar goede wandelschoenen gaan kopen. Vanaf nu heb je er een taak bij: de hond uitlaten. En wat nog veel erger is: zo’n hond wint het op vrijwel alle fronten glansrijk van jou. Hij is sympathieker, trouwer, spontaner en, niet in de laatste plaats, actiever.
Ik durf te beweren dat het onbegrip tussen mannen en vrouwen groter is dan tussen mens en hond. ‘Hij begrijpt me,’ hoor je dan opeens. Of dat zo belangrijk is! De relatie was het spannends toen niemand iets van elkaar begreep. Toen er geen sok naast en hond in het bed lag. Toen het dopje nog gewoon op de tube tandpasta zat en de liefde niet gehinderd werd door het alledaagse, zoals de hond uitlaten of de vuile was doen. De liefde gedijt het best in een vijfsterrenresort.
Onbegrip houdt het spannend in een relatie. Een wijsheid als een koe, die echter snel sneuvelt omdat de verliefde mens nu eenmaal behoefte heeft aan begrip voor de ander. Wie verliefd is kope dus geen hond. Ik heb het om me heen zien gebeuren. De hond kwam en de verliefdheid verdween. En wat het ergste is: je gaat ook nog vreselijk houden van die aangeschafte kat in de zak. Dus dat de liefde complex is, heb ik aan de hand van de casus met de hond nu wel afdoende verduidelijkt.
Ik heb in mijn leven een aantal honden versleten. Elke hond staat voor een specifieke levensfase. Ze lijken op jou, of misschien is wel het omgekeerde het geval. Ik ken ze nog allemaal, de honden uit mijn verleden. Ze zijn belangrijk voor me geweest. Ik houd van dieren, laat daar geen twijfel over bestaan. Volgens de Chinese astrologie ben ik zelfs geboren in het jaar van de hond. Het leven is ingewikkeld. Met dit soort vraagstukken zou Tarzan snel klaar zijn. Die had verstand van de natuur der dingen en dacht niet al te lang na. Geluk kan zo gemakkelijk zijn.
